با کافران چه کارت گر بت نمیپرستی

بتها در ذهنها ساخته و پرداخته میشوند. من از بت پرستهای کلاسیک بی آزار متنفر نیستم چون ایشان معلوم است که بت پرست هستند و شرک و کفر خود را هم انکار نمیکنند و آزار و اذیت هم ندارند. من از خودم بیزارم وقتی که وضو میگیرم و پنج بار در روز رو به کعبه نماز میخوانم و باقی بیداری روز و شب را بتهایی را میپرستم که در فکر و ذهنم ساخته ام یا بدتر بتهایی را می پرستم که در جایی دیگر و کسی دیگر با تفاله های رفتار و پندارش ساخته و پرداخته و در ذهن من به قیمت روح و قلبم جا داده است. آیا این زندگی است یا زنده مانی است؟ آیا اصلاً من زنده هستم؟ 

انسانیت و آدم بودن چه خوشبو بود، چه خوش سیما و منظر بود، چرا دچارش نشدم؟ به قول سهراب:  دچار یعنی عاشق.