فالی از مثنوی معنوی، حالی از احوال مولای رومی
حرص، اندر کار دین و خیر جو// چون نماند حرص، باشد نغزْ رو
خیرها نغزند، نه از عکس غیر// تابِ حرص ار رفت مانَد تاب خیر
تاب حرص از کار دنیا چون برفت// فحم باشد مانده از اخگر به تفت
کودکان را حرص می آرد غِرار// تا شوند از ذوقِ دل دامن سوار
چون ز کودک رفت آن حرصِ بَدَش// بر دگر اطفال خنده آیدش
که: چه می کردم، چه می دیدم در این؟// خَل ز عکسِ حرص بنمود انگبین
آن بِنای انبیا بی حرص بود// ز آن چنان پیوسته رونق ها فزود
ای بسا مسجد بر آورده کِرام// لیک نبود مسجدِ اقصاش نام
کعبه را که هر دمی عِزّی فزود// آن ز اِخلاصاتِ ابراهیم بود
فضل آن مسجد ز خاک و سنگ نیست// لیک، در بَنّاش حرص و جنگ نیست
نه کُتُبشان مثل کُتْب دیگران// نه مساجدشان، نه کسب و خان و مان
نه ادبشان، نه غضبشان، نه نکال// نه نُعاس و نه قیاس و نه مقال
هر یکیشان را یکی فَرّی دگر// مرغ جانشان طایر از پرّی دگر
دل همی لرزد ز ذکر حالشان// قبله ی افعالِ ما افعالشان
مرغشان را بیضه ها زر‌ّین بُده است// نیم شب جانشان سحرگه بین شده است
هر چه گویم من به جان، نیکوی قوم// نقص گفتم، گشته ناقص گویِ قوم
مسجدِ اقصی بسازید ای کِرام// که سلیمان باز آمد، والسلام
ور از این، دیوان وپَریان سر کشند// جمله را اَملاک در چنبر کشند
دیو یک دَم کژ رود از مکر و زرق// تازیانه آیدش بر سر چو برق
چون سلیمان شو که تا دیوان تو// سنگ بُرّند از پیِ ایوان تو
چون سلیمان باش بی وسواس و ریو// تا تو را فرمان برد جنی و دیو
خاتم تو این دل است و هوش دار// تا نگردد دیو را خاتم شکار
پس سلیمانی کند بر تو مدام// دیو با خاتم، حذر کن والسلام
آن سلیمانی، دلا منسوخ نیست// در سر و سِرَّت سلیمانی کُنی ست
دیو هم وقتی سلیمانی کند// لیک هرجولاهه اطلس کی تَنَد؟
دست جنباند چو دست او، ولیک//در میانِ هر دوشان فرقی ست نیک
__________
ابیات ۱۱۳۰ تا ۱۱۵۵ مثنوی معنوی از مولانا جلال الدین رومی <علیه الرحمة›
