مه فشاند نور و سگ عوعو کند// هر کسی بر خلقت خود می تند
هرکسی را خدمتی داده قضا// در خور آن، گوهرش در ابتلا
چون که نگذارد سگ آن نعره سقم// من مَهَم سیران خود را چون هلم؟
( اول دفتر ششم مثنوی معنوی)
دریافت 1
دریافت