ای ساربان آهسته رو...

ای ساربان آهسته رو کآرام جانم می رود// وآندل که با خود داشتم با دلستانم می رود

من مانده ام مهجور ازو بیچاره و رنجور ازو// گویی که نیشی دور ازو در استخوانم می رود

گفتم بنیرنگ و فسون پنهان کنم ریش درون// پنهان نمی ماند که خون بر آستانم می رود

محمل بدار ای ساربان تندی مکن با کاروان// کز عشق آن سرو روان گویی روانم می رود

او می رود دامن کشان من زهر تنهایی چشان// دیگر مپرس از من نشان کز دل نشانم می رود

برگشت یار سرکشم بگذاشت عیش ناخوشم// چون مجمری پر آتشم کز سر دخانم می رود

با آنهمه بیداد او وین عهد بی بنیاد او// در سینه دارم یاد او یا بر زبانم می رود

باز آی و بر چشمم نشین ای دلستان نازنین// کآشوب و فریادم از زمین بر آسمانم می رود

شب تا سحر می نغنوم و اندرز کس می نشنوم// وین ره نه قاصد می روم کز کف عنانم می رود

گفتم بگریم تا ابل چون خر فرو ماند بگل// وین نیز نتوانم که دل با کاروانم می رود

صبر از وصال یار من برگشتن از دلدار من// گرچه نباشد کار من هم کار از آنم می رود

در رفتن جان از بدن گویند هر نوعی سخن// من خود بچشم خویشتن دیدم که جانم می رود

سعدی فغان از دست ما لایق نبود ای بی وفا// طاقت نمیآرم جفا کار از فغانم می رود.