فالی از حافظ علیه الرحمه ۱۳۹۵

آنکه رخسار ترا رنگ گل و نسرین داد

صبر و آرام تواند به من مسکین داد

وآنکه گیسوی ترا رسم تطاول آموخت

هم تواند کرمش داد من غمگین داد

من همان روز ز فرهاد طمع ببریدم

که عنان دل شیدا بلب شیرین داد

گنج زر گر نبود کنج قناعت باقیست

آنکه آن داد به شاهان بگدایان این داد

خوش عروسیست جهان از ره صورت لیکن

هرکه پیوست بدو عمر خودش کاوین داد

بعد ازین دست من و دامن سرو و لب جوی

خاصه اکنون که صبا مژده فروردین داد

در کف غصه دوران دل حافظ خون شد

از فراق رخت ای خواجه قوام الدین داد

این هم شاهد فال که؛

دلی که غیب نمایست و جام جم دارد

زخاتمی که دمی کم شود چه غم دارد...

زجیب خرقه حافظ چه طرف بتوان بست

که ما صمد طلبیدیم و او صنم دارد.

کج دار و مریز!

این ضرب المثل را حدود ۱۹ سال پیش که دوم دبیرستان بودم از مرحوم عبادتی دبیر فارسی پرسیدیم که یعنی چی؟ او خیلی زیبا برایمان توضیح داد که قدیم در شیراز برخی یهودها شرابخانه داشتند و دختران زیبا و گیسو بلند یهودی جامها را پر میکردند و در همین حین کمی خم میشدند بطوریکه گیسوان بلندشان که عطری خوش داشت کمی به صورت شراب نوشان میریخت و صورت و مشامشان را نوازش میکرد، وقتی طرف مست و از شرابخواری اشباع میشد باز آن ساقی را صدا میکرد می گفت که کوزه شراب را کج کند ولی نریزد، یا که کج دار و مریز.

آقای عبادتی هرکه با شما آشنا بود میدانست و میفهمید که شما از اغلب فارسی زبانها به زبان و ادب فارسی مسلط تر هستید، و البته زبان ترکمنی که زبان مادری مان بود و هست.

الغرض، ای جماعت که ادای ساقیان زیبای مهمان نواز را خوب در میاورید، کج دارید و نریزید، از این وعده های سرخرمن من که بسیار مست یعنی مسموم شدم پس کج دار و مریز...

صد سال بهین سالها

آنهایی که فراوان از مال دنیا کسب کردند و نیازمندان اطراف خود را محروم کردند انشالله اموالشان در همین دنیا داغی شود بر جگر خودشان و خانواده هایشان، و جلز و ولز داغ فرزندانشان را روبرو ببینند و بشنوند و کاری از ایشان برنیاید.

مردم مظلوم و مستضعف این روزگار انشاالله روزها و سالهای بهتری پیش رو داشته باشند، وغافل از خود روزگارشان نباشند.