با چند غزل از سعدی

اول اردیبهشت، مبارک باد این روز و بهشتی باد همه روزهایتان...

 دریافت

داد و فریاد هایی که بی ثمر است

این را به حساب درد دل بذار، گاهی رجفه های برخی از ما منتج میشود به تهمت به دیگران، رجفه که جمع آن اراجیف میشود یعنی حرف بی ارزش... الان دوست داشتم چند تا مشت و لگد بخورم ولی این تهمت بی اساس به صورتم تف نمیشد... یاد ندارم به کسی تهمت زده باشم چون میدانم درد تهمت شنیدن به ویژه از طرف نزدیکان خیلی زجر آور تر از هر ضربه جسمی است، اگه منو با چاقو بزنی یا گلوله اگه زنده موندم زخم ودردش خوب میشود ولی زخم تهمت معمولا خوب نمیشه عزیز دل برادر...

بیایید بیایید به گلزار بگردیم

بیایید بیایید به گلزار بگردیم

دریافت

من به سوی باغ و گلشن میروم ...

دریافت

امشب ای دلدار مهمان توییم...

دریافت

سال نو مبارک بادا

سال نو به همه ایرانیان مبارک بادا.

سال ۹۷ سال سگ است و صد جور فال و پیشبینی راجع به این نوع اسم ها هست، البته من گویم که این سگ امیدوارم که سگ اصحاب کهف باشد که با مردم نشست و آدم شد. 

و سال پر خیر و برکتی برای همه ایرانیان آرزومندم.

سعدی

دریافت

دریافت

از جهاد اصغر تا جهاد اکبر

از مجاهدان نستوه بسیار سپاسگزارم که به نظر اینجانب جهاد اصغر و جهاد اکبر را همزمان انجام دادند و امثال اینجانب را تکانی دادند تا شاید در خواب بی خبری نپوسم و نمیرم. سپاس فراوان از سردار حاج قاسم سلیمانی و از همه همراهان ایشان.

زلزله

به آنهایی که در کرمانشاه عزیزانی از دست دادند تسلیت می گویم... دیدم زلزله چه میکند، کمتر از ۲۴ ساعت از زلزله بم گذشته بود که آنجا بودیم، کارهایی که باید شود مسؤولان امر بهتر میدانند. یک سال بعد از زلزله بم آنجا رفتم، آوارها هنوز دیده میشد. تنها کاری که برای مردم کرمانشاه میتوانم کنم دعا به درگاه حق است که زندگی ایشان سر و سامانی یابد.

یا رب من بدانمی عاقبت این کجا کشد!

خانه آب و گل کجا خانه جان و دل کجا

دریافت

زندگی شیرین است برای زندگان

سرد است امروز

توان تفکر یخ بسته

در این تاریکی بغض آلود

فرا روی بشریت چیست؟!

این بشر در آرزو خفته،

ناتوانیشان در باور زندگی

مردگان مسکون در خاک

همت در مسخ اعتلاست

آنان که قلم را اسیر کردند،

در این هیاهوی بلواگر

رنگ معنای حقیقت را ندیدند

ماندند در سطح عجز آلود عصر

نفهمیدند پیچش این راه راست نما را،

گفتند آنچه در افکارشان

که ابهامی بیش نبود

یاریگر گمراهی ایشان

ظلمت ادراکشان بود

آنان که گفتند:

سرد است امروز

توان تفکر یخ بسته

در این تاریکی بغض آلود

فرا روی بشریت چیست؟!

این بشر در آرزو خفته،

من اگر مینویسم قلمم گرم است

آنچه می اندیشم

همچو خون در رگم جاریست،

شگفتا از مرگ موجودیت انسان

جدای از زندگی

حیات طبیعت مبهم است،

تو اگر می اندیشی، زنده ای

در پیچش این گوی خاکی

روح بودن را می یابی

آزادی را می خواهی

تا در بند دیوانگان نباشی،

پوچ گرایان بیمار قلم را فرسودند

در نمایش عجز خود

تا نپذیرند؛

زندگی شیرین است برای زندگان.

--------

تقدیم به شما از تاریخ سوم شهریور ۱۳۷۸ 

مطلبی از گذشته ها!

این مطلب را در دفتری گم شده در گذشته ها نوشته بودم، نوشته هایی پر از سؤالهایی که جوابشان نیافتم... در تاریخ ۲۰/۹/۱۳۷۸ همینجایی بودم که الان نشستم و این طور نوشته بودم:

ستاره ای در آسمان گم شده

می گرید به حال خود

می نگریم از زمین

همچون همسایگانی هستند

در آغوش یکدیگر

چه خبر داریم از تنهاییشان

ما که ستایش می کنیم زیبایی چشمکهاشان

نمی دانیم به دنبال دوستی هستند

لبخند می زنند بر ما

می گوییم چه نزدیکند

خوش به حالشان

در آغوش یکدیگر غمی ندارند

ستاره می گرید

می جوید دوستی

ولی انگار دروغ می گوید

چه خبر داریم از تنهاییشان

می پرسیم از خود

چه می شد ستاره بودیم؟! 

چه خبر داریم از تنهاییشان

از غمی که دارند؟

از تپش دلهاشان

برای یک لحظه دوستی

نمی دانیم در این شب سرد تاریک

چه ارزشی دارد دوستی

ستاره می گرید برای لحظه ای نوازش

دورند از هم

دورند از ما

شاید مرده باشند

آن زمان که می طلبیدند دوستی

نمیشنویم صدای گریه شان

از بدو تولد به گوشمان آشناست

ما که از صدای ناله ستاره ها

شبها برای خود لالایی ساختیم.

-----

چه زود این سالها گذشت، این دفتر و نوشته هایش مثل ماشین زمان من را به سال ۷۸ برد، این من گم شده را.