شنبدم که دارای فرخ تبار...

شنیدم که دارای فرخ تبار// ز لشکر جدا ماند روز شکار

دوان آمدش گله بانی بپیش// بدل گفت دارای فرخنده کیش

مگر دشمنست اینکه آمد بجنگ// ز دورش بدوزم بتیر خدنگ

کمان کیانی بزه راست کرد// بیکدم وجودش عدم خواست کرد

بگفت ای خداوند ایران و تور// که چشم بد از روزگار تو دور

من آنم که اسبان شه پرورم// بخدمت بدین مرغزار اندرم

ملک را دل رفته آمد بجای// بخندید و گفت ای نکوهیده رای

ترا یاوری کرد فرخ سروش// وگرنه زه آورده بودم بگوش

نگهبان مرعی بخندید و گفت// نصیحت ز منعم نباید نهفت

نه تدبیر محمود و رأی نکوست// که دشمن نداند شهنشه ز دوست

چنانست در مهتری شرط زیست// که هر کهتریرا بدانی که کیست

مرا بارها در حضر دیده ای// ز خیل و چراگاه پرسیده ای

کنونت بمهر آمدم پیشباز// نمیدانیم از بد اندیش باز؟ 

توانم من ای نامور شهریار// که اسبی برون آرم از صدهزار

مرا گله بانی بعقلست و رای// تو هم گله خویش باری بپای

در آن تخت و ملک از خلل غم بود// که تدبیر شاه از شبان کم بود...